တံငါသည္တစ္ဦးက မိခဲ့တဲ့ငါးတစ္ေကာင္ကို ေသးလြန္းလို႔ဆိုၿပီး ငါးကန္ထဲထည့္ အလွေမြးထားလိုက္တယ္။ ငါးက ငါးကန္ထဲကူးလူးရင္း ကန္နံရံနဲ႔ မၾကာခဏတိုက္မိခဲ့လို႔ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ငါးက တစ္ေန႔တစ္ျခား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီး ေသးငယ္တဲ့ငါးကန္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ကူးခတ္ဖို႔ ခက္ခဲလာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံငါသည္က ငါးကို ငါးကန္ႀကီးတစ္ကန္ထဲ ေျပာင္းထည့္လိုက္တယ္။ ငါးဟာ ငါးကန္ႀကီးထဲမွာ လူးလားေခါက္ျပန္ ကူးခတ္လို႔ရေပမယ့္ မၾကာခဏ ကန္နံရံနဲ႔တိုက္မိျပန္တယ္။
ဒီလိုမလြတ္လပ္ဘဲ ကန္႔သတ္ခံရတဲ့ေနရာမွာ ငါးဟာျငီးေငြ႔လာခဲ့ၿပီး အစားလည္းမစာ၊ လႈပ္လည္းမလႈပ္ဘဲ ကန္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနခဲ့တယ္။ ဒါကို တံငါသည္ကျမင္ၿပီး ငါးကိုသနားလို႔ ပင္လယ္ထဲ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ငါးဟာ ပင္လယ္ထဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ မရပ္မနားကူးခတ္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနည္းနည္းမွ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ တစ္ေန႔မွာ အျခားငါးတစ္ေကာင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီငါးက သူ႔ကိုေမးတယ္။
"အေဆြငါး ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ မႈိင္ေတြေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ဘူးလား"
"ဟင္း.. ဟုတ္တယ္.. ဒီငါးကန္က ႀကီးလြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုကူးကူး ကန္နံေဘးကို မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဗ်ာ" လို႔ ငါးကသက္ျပင္းနဲ႔အတူ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
စိတ္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတာင္ပံျဖစ္တယ္။ စိတ္က်ယ္ျပန္႔သေလာက္ ေလာကႀကီး လိုက္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ စိတ္ထဲက ေလးဖက္ေလးတန္စိတ္နံရံကို သင္မတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေနရာတစ္ခုေပးခဲ့လည္း လြတ္လပ္မႈကို သင္ခံစားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး
Credit-ႏိုင္းႏိုင္းစေန
No comments:
Post a Comment